Een Nederlandse bruiloft in Italië

Het is Zaterdagmorgen en de zon staat hoog aan de lucht. Gelukkig maar, want Mariska was behoorlijk zenuwachtig of deze voor haar en Ronald zo belangrijke dag wel helemaal perfect zou gaan verlopen. Vandaag trouwen ze namelijk en dat doen ze niet zo maar. Nee, voor de gelegenheid hebben ze hun familie en vrienden uitgenodigd om deze heugelijke dag met hen te komen vieren in Italië. Inmiddels al weer drie jaar geleden hebben ze een woning (nou ja ... wat er nu nog van over was, want het is een behoorlijk restauratieproject) gekocht in Calizzano, een schattig Italiaans dorpje waar je jezelf in de smalle straatjes nog in de middeleeuwen waant. De voorbereidingen zijn al maanden in gang en alles moest tot in de puntjes geregeld worden. Maar ja, het blijft Italië en daar moet je die perfectionistische houding af en toe een beetje laten varen. Het komt hier uiteindelijk altijd goed, maar de weg naar wat dan ook toe vertoont meestal behoorlijk wat hobbels en bochten.

Zo ook de weg naar de bruiloft van Ronald en Mariska. De hotels die voor vrienden en familie geboekt moesten worden, hadden nog nooit gehoord van het sturen van een reserveringsbevestiging waardoor het meestal nogal spannend bleef of het aantal kamers nu wel of niet vaststond. Het restaurant maakte niet zo veel haast met het opsturen van een offerte en de eigenaar vond het zelfs verdacht worden toen deze Nederlandse gasten op een kostenberaming aan bleven dringen. ´Vertrouwden ze hem soms niet?´ Een week voor de bruiloft belde Ronald me behoorlijk geïrriteerd op met de vraag of ik niet bij het gemeentehuis in Calizzano kon informeren of hun bruiloft nog wel ingepland stond. Mariska had n.l. op internet gelezen, dat er op dezelfde dag een tentoonstelling geopend zou worden en dat de aanwezigheid van de burgemeester daar vereist was. Op zich geen ramp ware het niet dat de burgemeester de bruiloftsceremonie zou leiden. Mariska was dus al in de veronderstelling dat alles afgeblazen moest worden. Dat was gelukkig niet het geval en een ´gewone´ ambtenaar van de burgerlijke stand zou het stokje van de burgemeester overnemen.

En nu staan we hier dan samen met de andere genodigden in de prachtige zaal van het gemeentehuis in Calizzano. De romantiek straalt van het tafereeltje af en Mariska en Ronald zien er bijzonder gelukkig uit. Bijna toch nog een kink in de kabel, want de ambtenaar wil in eerste instantie de ringen niet uit laten wisselen. Dat doe je hier n.l. in de kerk. Maar aangezien er geen ceremonie in de kerk plaats zal vinden, strijkt de ambtenaar over zijn hart en mogen ze bij hoge uitzondering de ringen toch bij elkaar over de vinger schuiven. Na een korte, maar emotionele ceremonie schuifelt de hele stoet door de Calizzaanse straatjes naar de middeleeuwse toren waar ´wat hapjes´ geserveerd zullen worden. Maar zoals het de goede Italiaanse traditie betaamd, monden deze ´hapjes´ uit in een waar (vr)eetfestijn waarbij ook de prosecco en de wijn rijkelijk vloeien. En gezeten onder de partytenten onder de toren van Murazzano in de Italiaanse zon is dit een prachtige dag om nooit meer te vergeten.

Auguri Ronald en Mariska, per una vita in sanità, felicità e prosperità!