Het was zo maar een zondag in juli

Opeens wordt er net voor 12.00 uur aan de poort gebeld. Me afvragend wie op dit tijdstip voor de deur staat, wordt ik Bruno gewaar. Bruno is onze buurman van het plein en hij staat bekend als Bruno il cuoco, Bruno de kok. Jarenlang heeft hij in de mensa (kantine) van de Fiatfabriek gewerkt. Voordat je hem nu als derderangs kok af serveert, moet je weten dat hij daarvoor werkzaam was in verschillende sterren restaurants. Echter braken de onregelmatige werktijden en de weekenddiensten hem op en koos hij voor een meer ritmisch bestaan met werk bij Fiat.
En nu stond hij voor de poort.

"Kom op. Ik ben vandaag jarig en ik geef een feest op het plein. We gaan met een kwartier lunchen. Komen jullie?" Enigszins verbaasd stem ik lachend toe waarna Bruno direct omkeert om zijn gasten op te vangen.
Fred en de kids zijn als net zo verbaasd als ik ze zeg direct mee te gaan, want we gaan bij Bruno eten, op het plein.
Bij aankomst staat er een lange tafel gedekt klaar en zitten er al meerdere buren en andere bekenden klaar. Hartelijk worden we ontvangen. Wat een feest, zo'n onverwachts etentje en gezelligheid.

Ik neem de sfeer in me op. Het schaduwhoekje op het verder zonovergoten plein waar de lange tafel opgesteld staat. Het gezellige gekeuvel, uiteraard met veel handgebaren, van de mensen die me allemaal op hun eigen manier dierbaar zijn. Het plastic bestek en de bordjes die op tafel staan en de onontbeerlijke grissini die klaar liggen.

Bruno komt langs met een grote pan en schept het ene na het andere gerechtje op onze plastic bordjes. Uiteraard de altijd aanwezige insalata russa (huzarensalade) en de Murazzano DOP (kaasje) met peterselie pesto. De volgende pan brengt een heerlijke ravioli met botersaus en salie. Op tafel staan verschillende flessen wijn met en zonder etiket. Elke zichzelf respecterende Italiaan brouwt zelf wijn volgens familierecept of kent in ieder geval een ander familielid of buurman die dat doet. Iedereen proeft ieders wijn en de stemming stijgt. Dat de wijn in plastic bekertjes geserveerd wordt, mag de pret niet drukken. Als vervolgens ook de Barolo die al een paar uur in de decanteer Kan staat in de plastic bekertjes geschonken wordt, kun je mij opvegen.

Na het eten breekt het 'dolce far niente' aan. Lekker natafelen, genieten van goede gesprekken, gewoon voor je uit mijmeren en sippen van je wijn. Er komt een gitaar tevoorschijn en al snel dansen de Italiaanse liedjes over tafel. Klassiekers als 'Azzurro' en 'La canzone del sole' komen langs en met behulp van Google zingen we allemaal mee.
Ik heb geen idee hoe laat het is als we uren later opstaan en naar huis terug slenteren. De kreten van de gasten uit ons zwembad komen ons tegemoet. De gasten een leuke middag, maar onze dag kan helemaal niet meer stuk. Oh, die heerlijke zondagmiddagen op het pleintje onder de zon. Dat we er nog maar vele mogen beleven.