Italiaanse verkiezingen

“Ciao Beppe! Come stai? Sempre sindaco?”

Met een brede glimlach steekt Beppe zijn hand naar me op terwijl hij op me toeloopt. In zijn rechter mondhoek bungelt het zo kenmerkende sigaretje en zijn grote voeten steken in grove werkschoenen.

“Si si, sempre”. Met een veelzeggende blik laat hij zijn ogen rollen. Hij had ruim 10 jaar geleden niet kunnen bedenken hoe zij burgemeesterschap zou verlopen. Er is in die tijd dan ook veel veranderd.

Op 7 juni 2009 koos Bonvicino, net zoals alle andere Italiaanse gemeenten, een nieuwe burgemeester. Voor ons was het een waar stukje Italiaanse toneel om van dichtbij mee te maken. We woonden destijds nog permanent in Italië en dus mochten wij als twee van de 133 inwoners van Bonvicino ons stemrecht laten gelden en mee kiezen.

De aanloop naar de verkiezingen zelf was een film op zich. Wij als stranieri met een permesso di soggiorno en residenza in Italië moesten eerst een aanvraag tot stemmen indienen op het gemeentehuis. Die aanvraag ging door naar de Nederlandse Ambassade in Rome waar ons doopceel gelicht werd. Er moest namelijk eerst vastgesteld worden of we geen kettingzaagmoordenaars waren en of er geen parkeerboetes uitstonden. Dat bleek allemaal mee te vallen, dus we kregen toestemming om te stemmen. En zo kwamen we midden in het hele circus terecht.

Jarenlang was de eigenaar van de textielfabriek burgemeester geweest, maar hij kwam niet uit de regio zelf en de man had grotere ambities. Hij had zich als parttime burgemeester niet echt bekommerd om zijn burgers en de meeste inwoners zagen hem graag gaan. Dit was de kans voor de inwoners met Bonvicino in het hart om een gooi naar de titel te doen en zelf hun Bonvicino vooruit te helpen.

Onze eigen Beppe, muratore en goede vriend, had zich ook verkiesbaar gesteld. Om mee te dingen naar de functie van sindaco dien je een lijst op te stellen van kandidaten die je in jouw raad van twaalf op kunt nemen. De twaalf gekozen leden die in deze raad terechtkomen worden consiglieri genoemd wat het geheel wel weer een enigszins ‘maffioos’ tintje geeft.

Naast Beppe hadden meer van onze vrienden en bekenden zich verkiesbaar gesteld, zoals onze robuuste vriend Roberto, de luidruchtige Tonino en de schuchtere buurjongen Gian-Luca. Daarmee werden wij meteen in een lastig pakket geparkeerd, want de de een na de ander kwam langs om onze stem voor zich te winnen. Aandoenlijk lieten ze stuk voor stuk een formuliertje zien waarop hun eigen naam al duidelijk ingevuld stond, zodat we begrepen dat we op de persoon in kwestie moesten stemmen. Tja, waar ga je dan je loyaliteit leggen?

Na vele bezoekjes, gedoneerde flessen wijn, prachtige zelfgemaakte worsten en ontelbaar veel kopjes espresso brak dan eindelijk zondag 7 juni 2009 aan. In het normaal zo rustige Bonvicino stond die ochtend de gehele plaatselijke bevolking al vroeg op het dorpsplein om te discussiëren over de op handen zijnde verkiezing van de nieuwe burgemeester. Zelfs de guardia di finanza was aanwezig om te controleren of alles wel eerlijk zou verlopen. Het secretariaat van het gemeentehuis was omgebouwd tot stemlokaal. Bij binnentreden van de ruimte troffen we een afvaardiging van 6 man (!) aan om aanwijzingen te geven en de stembiljetten te overleggen. Geweldig bureaucratisch en vooral heerlijk Italiaans! De uitslag was voorspelbaar en met ingang van 8 Juni 2009 werd onze Beppe burgemeester van Bonvicino. Een hele vooruitgang, want het eerste dorpsfeest sinds 4 jaar was die zomer een feit.

En zo heeft Beppe er inmiddels al ruim 10 jaar burgemeesterschap op zitten. Na de eerste termijn stelde hij zichzelf herkiesbaar. Na de tweede termijn vond hij het welletjes, maar er was niemand anders. Om het recht op eigen bestuur niet te verliezen en onder de vleugels van Dogliani te belanden, is hij toen maar aangebleven als burgemeester. En zo is hij nog dat tot op de dag van vandaag nog steeds en ik vermoed dat hij het ook nog wel even blijft. Voor Bonvicino is het goed geweest en nog steeds zet hij zich in voor het welzijn van de inwoners en het opknappen van het dorp. Zo weten we, dat hij een van de inwoners maandelijks een klein bedrag voor levensonderhoud geeft uit zijn eigen zak. Waar tref je zo’n burgermeester!

Ook wij hebben veel aan hem te danken. De geasfalteerde parkeerplaatsen voor onze gasten bijvoorbeeld. Laatst was onze steun en toeverlaat hier voor een goede espresso, want Hollandse koffie hoeft hij niet. We vroegen terloops naar de voorwaarden om ons huis in een andere kleur te schilderen. Volgens Beppe moesten we inderdaad wel een vergunning aanvragen, maar volgens goed Italiaans gebruik nam de burgemeester ter plaatse een besluit. “Ach, je kijkt maar, hoor. Smeer er de kleur maar op die je wilt!”

Wat kan het leven toch eenvoudig zijn! Viva lo Sindaco, Viva Beppe!